Liberalna teologia zalewa wyższe uczelnie i seminaria teologiczne, stąd powyższe stwierdzenia nie powinny nikogo dziwić. Atak na Boże Słowo jest od samego początku strategią ciemności. Powinien jednak zostać stanowczo odparty przez chrześcijan, dla których treść wiary i wiarygodność Pisma Świętego stanowią fundament nadziei i zbawienia.
Jak więc odpowiedzieć na powyższy zarzut?
MOJŻESZ
1. Jeśli Mojżesz jest fikcyjny to kto wraz z Eliaszem ukazał się Panu Jezusowi oraz trzem apostołom na Górze Przemienienia? Niewiara w Mojżesza niszczy historyczność Eliasza, a tym samym wiarygodność wydarzeń opisanych w Ewangeliach.
2. Pan Jezus wiele razy odwoływał się do Mojżesza jako historycznej postaci. Poniższe wypowiedzi naszego Pana tracą sens jeśli Mojżesz nie istniał.
Rzecze im: Mojżesz pozwolił wam odprawiać swoje żony ze względu na zatwardziałość serc waszych, ale od początku tak nie było (Ewangelia Mateusza 19:8).
A On odpowiadając, rzekł im: Co wam nakazał Mojżesz? (Ewangelia Marka 10:3)
3. Apostoł Paweł odwoływał się do Mojżesza jako historycznej postaci. Jeśli pisarze biblijni są w błędzie, nie można ufać Pismu Świętemu jako Słowu Bożemu.
Podobnie jak Jannes i Jambres przeciwstawili się Mojżeszowi, tak samo ci przeciwstawiają się prawdzie, ludzie spaczonego umysłu, nie wytrzymujący próby wiary (2 List do Tymoteusza 3:8).
Jeśli tedy służba śmierci, wyryta literami na tablicach kamiennych taką miała chwałę, że synowie izraelscy nie mogli patrzeć na oblicze Mojżesza z powodu przemijającej wszak jasności oblicza jego (2 list do Koryntian 3:7).
4. Pan Jezus jest większym Mojżeszem (szczególnie w Ew. Mateusza). Jest tym, który nadaje Prawo i je wyjaśnia (Kazanie na Górze). Nie ma wątpliwości, że Tora przedstawia Mojżesza jako kluczową postać dla historii Izraela.
5. Mojżesz wymieniony jest na liście bohaterów wiary obok innych historycznych postaci: Jakuba, Rachab, Gedeona, Baraka, Samsona, Jefte, Dawida i Samuela...
6. Bóg powierzył Mojżeszowi Dekalog na kamiennych tablicach. Jeśli Mojżesz jest fikcją - fikcją są również przykazania Boże.
A gdy Pan zstąpił na górę Synaj, na szczyt góry, wezwał Pan Mojżesza na szczyt góry i Mojżesz wstąpił (Księga Wyjścia 19:20).
7. Przymierze Boga z Mojżeszem jest kluczowym wydarzeniem w Starym Testamencie. Pan Jezus i apostołowie wyjaśniali różnice między Nowym Przymierzem a Starym. Jeśli Stare Przymierze to historyczna fikcja, to Nowe również. Jeśli nie istniał pośrednik Starego Przymierza (Mojżesz), nie istniał pośrednik Nowego Przymierza (Jezus).
Mojżesz zwołał wszystkich Izraelitów i rzekł do nich: Słuchaj, Izraelu, ustaw i praw, które wam dziś ogłaszam, abyście się ich nauczyli i przestrzegali ich wykonywania. Pan, nasz Bóg, zawarł z nami przymierze na Horebie. (Księga Powtórzonego Prawa 5:1-2)
8. Mojżesz w Nowym Testamencie jest wymieniany ok. 100 razy. Zawsze jako historyczna postać. Jest bardzo ważną osobą w historii Izraela i Kościoła.
ABRAHAM
Większość tego, co napisałem o Mojżeszu, dotyczy Abrahama.
1. Pan Jezus wierzył w Abrahama.
Abraham, ojciec wasz, cieszył się, że miał oglądać dzień mój, i oglądał, i radował się (Ewangelia Jana 8:56).
Odpowiedział im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, pierwej niż Abraham był, Jam jest (Ewangelia Jana 8:58).
Jeśli Abraham nie istniał, to Pan Jezus się myli lub kłamie. To zaś niszczy wiarygodność Ewangelii i naszego Pana.
2. Wierzymy w Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba. Nie wierzymy w Boga marsjan i krasnoludków. Nie wierzymy w Boga martwych postaci. Wierzymy w Boga żyjących.
Bóg Abrahama i Izaaka i Jakuba, Bóg ojców naszych, uwielbił Syna swego, Jezusa, którego wy wydaliście i zaparliście się przed Piłatem, który uważał, że należało go wypuścić na wolność (Dzieje Apostolskie 3:13).
3. Abraham jest wymieniany w Piśmie Świętym w rodowodach obok innych historycznych postaci. Rodowód Pana Jezusa sięga do Abrahama.
Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawidowego, syna Abrahamowego (Ewangelia Mateusza 1:1).
4. Paweł wymienia Abrahama jako przykład usprawiedliwienia z wiary. Podaje przykład z historii, nie z podań ludzkich, mitów lub baśni. Abrahama spotkamy w niebie i po zmartwychwstaniu.
Bo co mówi Pismo? Uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało za sprawiedliwość (List do Rzymian 4:3).
5. Obietnica dana przez Boga Abrahamowi to jeden głównych wątków Biblii. Jezus jest obiecanym potomkiem Abrahama.
A gdy się zbliżał czas obietnicy, którą Bóg dał Abrahamowi, rozrósł się i rozmnożył lud w Egipcie (Dzieje Apostolskie 7:17).
6. Wierzący w Chrystusa są nazywani potomstwem Abrahama. Nie jesteśmy potomstwem fikcyjnej postaci. Nasz duchowy ojciec istniał w historii.
A jeśli jesteście Chrystusowi, tedy jesteście potomkami Abrahama, dziedzicami według obietnicy (List do Galatów 3:29).
7. Abraham wymieniony jest na liście bohaterów wiary obok innych historycznych postaci: Izaaka, Jakuba, Józefa, Rachab, Gedeona, Baraka, Samsona, Jefte, Dawida i Samuela...
PODSUMOWUJĄC, zaprzeczanie historyczności Mojżesza i Abrahama nie jest więc odmianą wiary lub chrześcijaństwa. Jest odmianą niewiary.
Twierdzenie, że którykolwiek z nich (lub obaj) nie istniał historii nie ma nic wspólnego z solidną egzegezą biblijną, historyczną uczciwością i rzetelnością. Jest czysto uznaniowym, pełnym uprzedzeń myśleniem, którego źródło tkwi w braku zaufania wobec prawdomówności Bożego Słowa.
Poznając Pismo Święte nie ma wątpliwości, że czytamy o historycznych postaciach.
