ZNACZENIE NABOŻEŃSTWA
Mamy Niedzielę Reformacji.
Reformacja była doktrynalną i moralną odnową Kościoła w oparciu o autorytet Bożego Słowa, Biblii. Była powrotem do źródła wiary, Pisma Świętego, co niosło pragnienie odnowy każdej sfery życia Kościoła. Oczywiście wiemy, że w pierwszej kolejności chodziło o powrót do prawd o zbawieniu wyłącznie z łaski, wyłącznie przez wiarę, wyłącznie przez imię Jezusa. Jednak powrót do Biblii dotyczył każdej sfery Kościoła, włączając w to również odnowę nabożeństwa, a więc tego, w jaki sposób człowiek powinien zbliżać się do Boga, w jaki sposób czcić Boga, kiedy chrześcijanie gromadzą się jako Kościół na publicznym nabożeństwie. I dziś powiemy na ten temat, ponieważ dziś również istnieje potrzeba reformacji nabożeństwa, refleksji nad biblijnym pouczeniem dotyczącym publicznej czci dla Boga. Dziś dominuje spontaniczność, bylejakość, zhumanizowanie nabożeństwa, a więc skoncentrowanie na człowieku zamiast na Bogu.
Reformacyjne nabożeństwa nie były radykalnym odcięciem się od historycznego chrześcijaństwa. Zachowały liturgiczny charakter, lecz zostały oczyszczone z niebiblijnych form, treści i elementów, a więc:
- kultu eucharystycznego
- modlitw i pieśni skierowanych do Marii i Świętych
- modlitwy o dusze czyśćcowe
- obecności tzw. świętych obrazów, na których wierni adorowali wizerunki Jezusa i Marii
- ofiarniczego charakteru samej Mszy i udziału kapłana
Niestety współcześnie istnieje potrzeba powrotu do biblijnego nauczania nt. nabożeństwa. We współczesnych kręgach ewangelicznych zauważalne jest niewłaściwe lub bardzo minimalistyczne podejście do zasady Sola Scriptura w jej odniesieniu do nabożeństwa.
Mówi się, że w centrum nabożeństwa jest kazanie, głoszone, wyjaśniane Słowo, co jednak niestety w praktyce oznacza lekceważenie jego innych elementów.
Zasadę "Sola Scriptura" zastępuje się zasadą „Solum Novum Testamentum”, która mówi, że to w Nowym Testamencie, nie zaś w całej Biblii mamy szukać zasad dotyczących publicznego zgromadzenia Bożego Ludu. Jeśli zaś Nowy Testament nie daje nam rozpisanego planu nabożeństwa, poszczególnych elementów liturgii (tfu! nie lubimy tego słowa :-) to oznacza, że mamy dużą przestrzeń dowolności przy zachowaniu założenia, że kazanie jest najważniejsze.
Tego typu myślenie spowodowało, że wszelkie inne elementy liturgii (tak, każdy kościół ma liturgię) stanowią niejako czas „reklam” przed głównym punktem programu. Są jedynie trailerami przed „głównym seansem”, przystawkami przed głównym daniem.
Jest to poważny błąd, ponieważ czyni to nabożeństwo salą wykładową, zaś jego uczestnicy zamiast czcicielami (Jn 4:23-25) stają się widzami albo mniej lub bardziej poprawnymi teologami o pełnym umyśle, ale chłodnym sercu. Ich ciała służą jedynie do przetransportowania mózgu do miejsca nabożeństw.
Sola Scriptura w odniesieniu do publicznego nabożeństwa oznacza, że:
- powinniśmy porzucić ludzkie inwencje w tworzeniu form nabożeństwa tam, gdzie Pismo Święte ma coś do powiedzenia.
- na temat sposobu, w jaki lud Boży powinien zbliżać się do Boga, powinniśmy uczyć się z całej Biblii.
Biblijne nabożeństwo jest odnowieniem przymierza. Jest dialogiem Boga z Jego ludem, sekwencją pewnych postaw, treści, które mają swój czas, miejsce, uzasadnienie. Oczywiście w Jego centrum jest Słowo i sakrament, kazalnica i Stół, ale nie składa się ono z przystawek i z głównego dania.
W Księdze Rodzaju mamy opis Ogrodu, który był centrum świata, miejscem spotkania Boga z człowiekiem. To właśnie z Ogrodu rzeki wypływały do pozostałych miejsc nawadniając świat poza nim. Jeśli ktoś będąc w Ogrodzie dolałby do wody trucizny - zatruta zostałaby reszta świata. Jeśli cześć oddawana Bogu w Dzień Pański jest skażona lub lekceważona to lekceważone i duchowo „schorowane” będzie wszystko inne zarówno w naszym życiu, jak i w naszej kulturze. Reformacja społeczeństwa rozpoczyna się od reformacji Kościoła. A reformacja Kościoła zaczyna się od tego, w jaki sposób czcimy Pana Boga na wspólnym nabożeństwie. Jeśli Kościół jest niedbały w oddawaniu czci Bogu, nie oczekujemy czci, że będzie to miało wpływ na nasze codzienne życie, ale i wpływ Kościoła na wszystko inne.
Zatem Biblia od samego początku mówi o znaczeniu wspólnotowego oddawania Bogu czci. Kiedy mówimy, że całe nasze życie ma być uwielbieniem dla Boga nie mamy na myśli tego, że całe życie prócz nabożeństwa. Nie zrównujemy również w ten sposób społeczności przy Stole Pańskim ze stołem w domu lub w Forum Gdańsk. Nie zrównujemy nabożeństwa z grupą domową, a kazania z osobistym rozważaniem Biblii.
WSPÓLNOTOWE UWIELBIENIE
Biblia wiele razy mówi o znaczeniu wspólnotowego oddawania Bogu czci.
„Pójdźcie, pokłońmy i padnijmy na twarz! Klęknijmy przed Panem, który nas uczynił!” (Ps. 95:6). „Wysławiajcie Pana ze mną. Wywyższajmy wspólnie imię Jego!” (Ps. 34:4).
Każde oddane Bogu serce pragnie publicznie wywyższać Jego imię. „Głoście wśród narodów chwałę Jego, wśród wszystkich ludów cuda Jego!” (Ps. 96:3).
Czymś jak najbardziej naturalnym dla wierzących jest gromadzenie się dla wspólnego wielbienia Boga. Nabożeństwo ma zatem przede wszystkim wspólnotowy charakter.
„Będę opowiadał imię Twoje braciom moim, będę Cię chwalił pośród zgromadzenia.(…) Od Ciebie pochodzi moja pieśń pochwalna w wielkim zgromadzeniu. Śluby moje spełnię wobec tych, którzy się Ciebie boją.” (Ps. 22:23, 26).
Wczesny Kościół był napełniany Duchem Świętym podczas wspólnych zgromadzeń (Dz. 4:31). Przybytek Boży zawsze jest miły tym, którym przebaczono (Ps. 84:2). Jeden dzień w przedsionkach Bożych jest lepszy niż gdzie indziej tysiąc (Ps. 84:11). Czego najbardziej pragnie człowiek bogobojny? Aby mógł mieszkać w domu Pana po wszystkie dni (Ps. 27:4).
BÓG SZUKA CZCICIELI
Widzimy zatem, że nabożeństwo w Piśmie Świętym jest szczególnym, oddzielonym czasem, kiedy Bóg wzywa nas przed Swoje oblicze - sanktuarium w niebie. Wzywa nas fizycznie na zgromadzenie Jego ludu, nie przed ekran komputera lub do pobożnej lektury.
Adam w Ogrodzie miał audiencję z Bogiem, po czym miał iść poza Ogród i czynić ziemię poddaną. Najpierw usłyszał Bożą mądrość, najpierw miał społeczność z Bogiem w Bożym sanktuarium, a następnie miał realizować wiernie swoje powołanie.
Dlatego Internet lub osobisty czas czytania Biblii to za mało.
W Dzień Pański nasze oczy powinny widzieć żywych braci i siostry, nasze ręce powinny brać chleb i wino; nasze usta powinny je spożywać, śpiewać i modlić się; a nasze uszy słuchać głoszonego Słowa kierowanego do danej wspólnoty. Nasze ręce powinny ściskać ręce braci i sióstr.
To, w jaki sposób zbliżamy się do Boga podczas publicznego nabożeństwa jest najważniejszą czynnością, jaką wykonujemy w trakcie tygodnia. Nie ma rzeczy ważniejszej niż audiencja u Boga. Dlatego powinniśmy udać się za Bożym pouczeniem, w jaki sposób mamy się do Niego zbliżać. Nie jest to rzecz pozostawiona naszej twórczości. Bóg reagował na nonszalancki kult Jego ludu pozbawiony posłuszeństwa Jego przykazaniom.
Pan Jezus nauczał o uwielbieniu Boga w duchu i w prawdzie, dodając, że Bóg szuka czcicieli, nie zaś jedynie poprawnych myślicieli. Rzekł jej Jezus: (...) Lecz nadchodzi godzina i teraz jest, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i w prawdzie; bo i Ojciec takich szuka, którzy by mu tak cześć oddawali. Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie. (Jn 4:22-24)
STRUKTURA NABOŻEŃSTWA
Oczywiście nie mamy uprawiać bezmyślnej rutyny. Nabożeństwo powinno być rutyną prowadzoną przez Ducha Świętego. Rutyną, która nigdy nam się nie nudzi, tak jak nie nudzi nam się codzienny obiad, prysznic, mycie zębów, modlitwa i wiele innych rutynowych czynności, które stanowią dobre ramy naszego życia.
Nabożeństwo w naszych ewangelicznych kościołach reformowanych (za biblijnym schematem – zaraz powiem o tym więcej) składa się z pięciu podstawowych elementów:
1.Wezwanie do uwielbiania - wzywamy imienia Boga i wchodzimy w Jego bramy z uwielbieniem i oddaniem czci;
2. Wyznanie grzechu - mówiąc obrazowo: otrzepujemy nogi u drzwi;
3. Poświęcenie - ofiarujemy się Bogu jako żywe ofiary, zaś Bóg uświęca nas;
4. Komunia - zasiadamy do Stołu z naszym Bogiem i braćmi;
5. Rozesłanie - jesteśmy wysyłani do świata.
W skrócie: Pięć "P" - Powołanie, Pojednanie, Poświęcenie, Posilenie, Posłanie.
Pierwszy i ostatni element to "okładki" nabożeństwa. Podczas wezwania Bóg wywołuje nas od świata, abyśmy zgromadzili się przed Nim. Na końcu zaś podczas błogosławieństwa Bóg wysyła nas do świata, abyśmy byli w nim ambasadorami Bożego Królestwa.
Trzy centralne, środkowe elementy podążają za podstawowym biblijnym wzorem, wedle którego lud Boży gromadził się i składał określoną sekwencję ofiar. Mamy to opisane w 9 rozdziale Księgi Kapłańskiej.
Najpierw była ofiara pojednania, podczas której zwierzę było zabijane, co dawało grzesznikowi prawo stanięcia przed Bogiem. Następnie ofiara wstępująca (czasami tłumaczona jako całopalna). Zwierzę było spalane, zaś grzesznik w symboliczny sposób unosił się przed Boże oblicze w dymie złożonej ofiary. Na końcu była ofiara pokoju (biesiadna), podczas której Bóg spożywał posiłek ze swoim ludem z części składanej ofiary (3 Mj 9:1-24).
Ktoś mógłby stwierdzić, że porządek ofiar odszedł do przeszłości odkąd Chrystus złożył doskonałą i niepowtarzalną ofiarę na krzyżu. Jest to tylko część prawdy, mianowicie w tym aspekcie, że na ofiary i ceremonie Starego Przymierza powinniśmy spoglądać chrystocentrycznie. Jednak zwróćmy uwagę, że podczas nabożeństwa ofiar było kilka i tworzyły one pewną opowieść. Dlatego poszczególne elementy nabożeństwa korespondują z symboliką poszczególnych ofiar. Jak to wygląda podczas w naszym Kościele?
1. Wezwanie do uwielbienia. Najpierw na początku nabożeństwa Bóg wzywa i kieruje do nas słowa błogosławieństwa oraz pokoju. Odpowiadamy modlitwą i śpiewem.
2. Kiedy lud zgromadził się przed Bogiem - składano ofiarę pojednania (3 Mj 9.15). Bez niej lud Boży nie mógł zbliżyć się do Boga. Tutaj mamy wyznanie grzechów i absolucję (zapewnienie o przebaczeniu). Odpowiadamy na nie śpiewając Gloria Patri wznosząc ręce ku górze.
3. Następnie składano ofiarę wstępującą (całopalną - 3 Mj 9.16). W całości miała ona zostać przekształcona w dym. Jej celem było uniesienie się, symboliczne zaprowadzenie wierzącego do Ogrodu, miejsca obecności Pana oraz dokonać jego całkowitej transformacji. Tu mamy Sursum Corda, a więc w górę serca. Udajemy się do nieba przed Boże oblicze.
Tam Bóg uczy nas swojej mądrości poprzez swoje Słowo. Mamy tu trzy czytania z Biblii, kazanie, na które odpowiadamy śpiewem Psalmów, pieśni i wyznaniem wiary.
Na wierzch ofiary wznoszącej składano ofiarę z pokarmów (3 Mj 9.17), podczas której lud Boży składał owoce swojej pracy. Była składana z mąki i oliwy, kadzidła i soli. Nie ma tu mowy o surowych ziarnach zboża oraz garści oliwek itd. Biblia wymienia dary, nad którymi człowiek najpierw musiał się napracować. Wkładał on swoją pracę, aby przekształcić dary Boże w coś jeszcze bardziej chwalebnego. Składał daninę ze swojej pracy. Ta ofiara nigdy nie była składana osobno, lecz kładło się ją na wierzch ofiary wnoszącej się i były spalane jednocześnie.
Symbolizowało to, że Bóg przyjmuje owoce rąk człowieka ze względu na dzieło Chrystusa. Nikt z nas nie może przyjść do Boga ze swoją jałmużną i zadowolić Go. Dlatego mamy symbolikę najpierw ofiary zagrzesznej, następnie wstępującej (całopalnej) i dopiero na jej wierzchu ofiary z pokarmów – tego co wypracowały ręce wiernego ludu.
Powodem, dla którego Bóg odrzucił ofiarę Kaina było przyjście do Boga z płodami ziemi jako główną ofiarą. Sądził, że zaskarbi sobie Bożą przychylność, przynosząc to, co wypracował. Nie złożył swojej ofiary na wierzchu ofiary z baranka. W tym miejscu nabożeństwa przynosimy Bogu owoce naszych rąk: dziesięciny i ofiary. Składamy je na wierzch "ofiary wstępującej", prosząc, by Bóg przyjął nasze dziękczynienie ze względu na ofiarę Jezusa.
4. Później składano ofiarę biesiadną (pokoju - 3 Mj 9.18-21). Oznaczała ona wspólnotę, komunię z Bogiem. Od poprzednich ofiar różni się tym, że część ofiary była spożywana przez kapłana i jego rodzinę oraz symbolicznie przez Pana Boga, poprzez spalenie odpowiedniej części. Głównym jej przesłaniem była biesiada, wspólnota wierzącego z Bogiem. Z tą ofiarą koresponduje cotygodniowa Wieczerza Pańska, którą nie bez przyczyny mamy w końcowej części nabożeństwa.
5. Na zakończenie kapłan Aaron miał odmówić ze wzniesionymi rękami błogosławieństwo (znane jako błogosławieństwo Aaronowe - 4 Mj 6.22-24). Tu podczas nabożeństwa mamy rozesłanie Bożego ludu do naszych powołań ze słowami pokoju, łaski i błogosławieństwa.
Nabożeństwo, które wygląda w ten sposób nazywamy odnowieniem przymierza. Dzieje się tak, ponieważ nasza więź z Bogiem jest określania mianem przymierza. Chrystus jest pośrednikiem Nowego Przymierza, pijemy co tydzień z kielicha Nowego Przymierza. Jesteśmy uczestnikami Nowego Przymierza.
Podczas nabożeństwa Bóg odnawia z nami przymierze nie dlatego, że może ono wygasnąć. Odnawiamy je w tym sensie, jak jedzenie odnawia ciało, lub jak fizyczne zjednoczenie męża i żony odnawia ich więź małżeńską. Czyli jest to odnowa, umocnienie więzi z Bogiem.
PIĘĆ KROKÓW
Ten pięcioetapowy schemat nabożeństwa odzwierciedla nie tylko kolejność i symbolikę ofiar. Odzwierciedla on również sposób, w jaki Bóg działa w świecie i w naszym życiu. Nabożeństwo nie jest czymś oderwanym od życia, ale ustanawia wzór dla całego tygodnia. Ramy nabożeństwa odzwierciedlają nie tylko symbolikę ofiar, ale i Boże przymierzowe działanie:
1. Bóg powołał nas, dał wiarę i pociągnął ku Sobie. POWOŁANIE
2. Kiedy przychodzimy do Niego z naszymi grzechami, On je łaskawie odpuszcza ze względu na dzieło Chrystusa. POJEDNANIE
3. Bóg nie pozostawia nas jednak w tym stanie. Powołał nas do uświęcenia i dojrzałości, abyśmy wzrastali poprzez Jego Słowo. POŚWIĘCENIE
4. Nie tylko jednak karmi nas Słowem. Udziela nam daru jedzenia, wspólnoty. POSILENIE
5. W końcu posyła nas w świat, do różnych miejsc naszego powołania, abyśmy byli świadkami Ewangelii. POSŁANIE
Jest to schemat Bożego działania w naszym życiu odzwierciedlony w strukturze nabożeństwa. Kult i życie. Liturgia i praktyka. Nabożeństwo i codzienność. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozłącza.
WYPEŁNIANIE MIĘSEM
Mamy więc szkielet oparty na biblijnych schematach Bożego działania i symbolice ofiar. Co w tej kwestii zmienia Nowy Testament? Nowe Przymierze nie zmienia faktu, że odtąd uwielbienie Jezusa ma być niewidzialne i szczere w przeciwieństwie do widzialnego i formalnego. W Nowym Przymierzu nadal mamy ciała, nadal mamy ten sam język: ofiara, świątynia, baranek, przybytek, miła woń dla Boga... Jednak pozostawiając go nie wracamy do cieni. Nie wracamy do form, które były zapowiedzią rzeczywistości. Poruszamy się w rzeczywistości, a nie jej cieniach i zapowiedziach. Dlatego składamy nie ofiary ze zwierząt, ale z naszych ciał, ust.
(1) Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza. (List do Rzymian 12:1)
Przynosimy Bogu owoce naszych rąk.
(1) A co do składki na świętych, to i wy czyńcie tak, jak zarządziłem w zborach Galacji. (2) Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja przyjdę. 1 Kor 16:1-2
Gromadzimy się w Świątyni Pańskiej, a więc kościele, wspólnocie wywołanych, świętych.
(16) Czy nie wiecie, że świątynią Bożą jesteście i że Duch Boży mieszka w was? (1 list do Koryntian 3:16)
Podczas nabożeństwa pojawia się odniesienie do baranka, krwi, jest woda, są ustanowione przez Boga (prostsze i mniej liczne niż w Starym Przymierzu) rytuały, a więc sakramenty, które mamy sprawować oraz gesty uwielbienia - wznoszenie rąk, wstawanie, klękanie, siadanie...
W różnych miejscach Pisma Świętego mamy opisane praktyki, które są wymagane podczas zgromadzeń Kościoła: nauczanie, czytanie, Wieczerza Pańska, śpiew, modlitwa, wyznanie wiary Kościoła, Ojcze nasz... To, co Kościół powinien zrobić, to umieścić te elementy w odpowiednim miejscu nabożeństwa, by wyrażały biblijny zamysł ogólnej struktury. Mamy zbudowany szkielet domu złożony z pięciu pięter. Musimy jednak podjąć mądrą decyzję, w którym miejscu postawić szafę, gdzie ułożyć fortepian, a gdzie stół.
Na przykład, Biblia wymaga publicznego czytania Pisma Świętego (1 Tm 4:13). Powinniśmy więc zadać pytanie: w którym miejscu nabożeństwa umieścimy czytania Pisma? Wydaje się, że najlepiej pasują do uświęcenia, miejsca, gdzie oczyszczeni z grzechu zbliżamy się przed Boży tron, by wzrastać w świętości i słuchać Jego pouczeń. Biblia nakazuje nam śpiewać Psalmy, hymny i pieśni duchowe (Ef 5:19). Musimy więc zadać pytanie: jaką pieśń, w którym miejscu umieścimy? Mamy nakaz, abyśmy nauczali. I znów: gdzie w schemacie, w którym się poruszamy powinno być nauczanie? Mamy nakaz, by jeść chleb i pić wino przy Stole Pańskim. Gdzie w porządku nabożeństwa jest odpowiednie miejsce na wspólnotę, Komunię? Odpowiedzią jest ofiara pokoju (ostatnia z ofiar), gdy lud zasiadał z Bogiem do wspólnego posiłku, co symbolizowało komunię, więź.
Jak mówi Apostoł Paweł: Będę wielbił Boga duchem i będę go wielbił rozumem. Rozum i emocje. Duch i ciało. Nie wyłączamy czegokolwiek. Angażujemy nasze głowy, ale i ręce, nogi, oczy, uszy, emocje. Siedzimy, gdy słuchamy kazania; wstajemy, gdy śpiewamy na jego chwałę; klękamy, gdy wyznajemy grzechy; siedzimy, gdy spożywamy Wieczerzę Pańską; podchodzimy, gdy składamy nasze dziesięciny i ofiary; wstajemy gdy Bóg udziela nam błogosławieństwa pokoju. Wszystko ma swoje miejsce i porządek, a to dlatego, że Bóg jest Bogiem porządku. On nie chce, byśmy zbliżali się do Niego w nonszalancki sposób wedle własnej inwencji twórczej. Szczerość jest dobra, lecz nie jest wystarczająca.
MIŁOSNY DIALOG
Nabożeństwo to spotkanie Z Bogiem, a nie spotkanie O Bogu lub przedstawienie lub teatr. Bóg przemawia do Oblubienicy poprzez czytane i zwiastowanie Słowo Boże, sakramenty, udzielane błogosławieństwa, absolucję, a więc zapewnienie o przebaczeniu... Lud Boży jednak nie jest bierny, niemy. Obecni na nabożeństwie również przemawiają do Boga: przez śpiew, wyznanie grzechów, wyznanie wiary, modlitwy, ofiary, liturgiczne odpowiedzi. Dlatego powinniśmy nauczyć się myśleć o nabożeństwie jako o bardzo ważnej rozmowie, ważnym spotkaniu, ważnym dialogu.
W wezwaniu do uwielbienia Bóg gromadzi nas ze słowami pokoju. Odpowiadamy: Nasza pomoc w imieniu Pana który stworzył niebo i ziemię. Następnie Bóg ostrzega nas, abyśmy nie zbliżali się do Niego z nieczystymi sercami. Oczyszcza nas, gdy szczerze wyznajemy grzech i zapewnia o przebaczeniu. Odpowiadamy śpiewając Gloria Patri i wznosząc ręce. Bóg uświęca nas swoim Słowem, odpowiadamy pieśniami i wyznaniem wiary (np. Apostolskie Credo). Bóg przybliża nam Swoje Słowo; odpowiadamy modlitwą Kościoła i ofiarami. Bóg karmi nas chlebem i winem, po czym wspólnie Jemu dziękujemy i śpiewamy. Bóg rozsyła nas do naszych powołań, na co odpowiadamy głośnym Amen i Doksologią.
Nabożeństwo jest to więc pełna dynamiki rozmowa, w której wszyscy jesteśmy wezwani do aktywnego uczestnictwa. Przychodzimy na nabożeństwo jako Oblubienica na inicjatywę Oblubieńca, który ją ukochał i umarł za nią. Nabożeństwo to nie jest więc pudełko po butach upchane antykami oraz współczesnymi gadżetami wrzuconymi w jedno miejsce. Nie jest jak stoisko na Pchlim Targu, gdzie możemy znaleźć telefony, monety, butelki, komiksy, kasety, dzbanki, książki i zegarki. Nabożeństwo ma swój początek, rozwinięcie i zakończenie, a za wszystkim z tych elementów kryje się biblijny, a nie jedynie praktyczny powód.
Jeśli już mielibyśmy szukać porównań nabożeństwa z teatrem, to przychodzimy nie jako widzowie, ale jako aktorzy, którzy "występują" przed Bogiem w określonej choreografii i porządku. Jest ono spotkaniem z Bogiem, nie zaś o Bogu. Niestety niektóre nabożeństwa wyglądają jak teatr jednego lub kilku aktorów, w którym jedynym momentem, gdzie wierni wypowiadają słowa do Boga jest śpiew. Brak wspólnych modlitw, wspólnego wyznania wiary, wspólnego Ojcze nasz, wspólnego wyznania grzechów, wspólnych odpowiedzi w liturgicznym dialogu...
NABOŻEŃSTWO I ŻYCIE
Wspominałem, że nabożeństwo opowiada o Bożym działaniu w życiu człowieka. Bóg nas powołuje, oczyszcza, uświęca, karmi i rozsyła. Pamiętacie? Pięć "P". To jak uwielbiamy Jezusa w Dzień Pański nie jest oderwane od tego, co robimy w tygodniu. Nie powinno być oderwane. Tu uczymy się jak ma wyglądać nasze codzienne życie.
Wyznajemy grzechy podczas nabożeństwa? Wyznawaj je w domu na co dzień. Słuchasz Słowa Bożego w Kościele? Rób to w domu. Śpiewamy? Śpiewaj w domu. Błogosławimy chleb i wino zanim je spożyjemy? Rób to w domu przed posiłkami. Wyznajemy wiarę w Kościele? Wyznawajmy ją w różnych kontekstach na co dzień. Otrzymujemy błogosławieństwo od Boga? Błogosław innych ludzi dobrym słowem. Wznosimy ręce w Kościele, niech twoje ciało będzie naczyniem uwielbienia Boga w tygodniu poprzez to co robisz.
Kościół jest Bożym miastem, Bożym społeczeństwem, Bożą kulturą, która ma ustanawiać wzorce dla społeczeństwa. Dlatego nabożeństwo jest tak ważne, ponieważ to co dzieje się w Świątyni Bożej jest punktem wyjścia i wzorcem dla wszystkiego innego.
I pamiętajmy: celem jest Jezus. Uwielbienie Jego imienia. Nie dostosowujemy formy nabożeństwa do oczekiwań niewierzących. Chodzi nam o Jezusa, o cześć dla Niego. O naszą więź z Nim, o naszą wiarę w Niego. Dlatego w centrum nabożeństwa jest Jezus, nie oczekiwania ludzi.
Nabożeństwo to spotkanie Oblubieńca z Oblubienicą. Jego treść, formę nie powinny wyznawać trendy w kulturze, oczekiwania niechrześcijan pragnących luźnego spotkania okraszonego multimedialnie. Kiedy udajesz się na nabożeństwo pragnij spotkania z Jezusem: wokół Jego Słowa i Stołu we wspólnocie Jego dzieci. I przychodź na nie, z sercem, które pragnie nie tylko słuchać, brać, ale i z wiarą odpowiadać, ku Bożej chwale i zachęcie innych.
