Biblia zawiera szeroko rozwiniętą teologię chleba. Chleb występuje jako dar, co widzimy choćby w darze Melchizedeka dla Abrama; pojawia się, gdy Jakub zwodzi Ezawa i daje mu trochę chleba z potrawą z soczewicy. Chleb jest także istotnym elementem Święta Paschy. Izraelici żywili się nim na pustyni. Dzielenie się chlebem w Psalmach wyraża bliskie przyjaźnie. W Księdze Rut zanurzenie chleba w occie (kwaśnej polewce) występuje jako rytuał zbliżający Boaza i Rut (Rut 2:14). Jest to rytuał więzi małżeńskiej. A to jedynie kilka przykładów.
Gdyby zebrać wszystkie te fakty razem, zobaczylibyśmy, że cel chleba – czy to dosłownie, czy w przenośni – jest kluczowy dla życia i więzi w Kościele. W I Liście do Koryntian Paweł mówi, że jesteśmy jednym chlebem, co oznacza, że jesteśmy zespoleni w jedno. I wreszcie w szóstym rozdziale Ewangelii Jana Jezus nazwany jest prawdziwym chlebem z nieba.
Podczas Wieczerzy Pańskiej jemy z jednego chleba, aby wypełnić tę piękną typologię. Bóg posługuje się tym tematem, aby zaprosić nas do swego Syna, chleba życia. Wokół Stołu Pańskiego gromadzimy się jako jeden chleb ofiarowany Bogu. Niech Bóg nas wysłucha i przyjmie nasze ciała jako żywe chleby przed swoimi oczami.
Autor jest pastorem Kościoła reformowanego Providence Church w Pensacola na Florydzie (CREC) i autorem kilku komentarzy biblijnych
