Uniesienia w Biblii

Co się wydarzyło w Dniu Wniebowstąpienia Pańskiego? Nasz Pan po słowach, w których nakazuje uczniom oczekiwać na zesłanie Ducha Świętego został uniesiony w górę do nieba. Nie rozpłynął się w powietrzu, nie rozpadł się na atomy, lecz cieleśnie, w zmartwychwstałym ciele uniósł się na oczach uczniów. Dwaj aniołowie, którzy wyglądali jak mężczyźni stanęli obok uczniów, powiedzieli, że tak jak Jezus został wzięty do nieba, tak przyjdzie z nieba na ziemię.

Dlaczego to wydarzenie jest ważne? Wstąpienie Jezusa, Boga i człowieka w ludzkim ciele do nieba jest kluczowym wydarzeniem Biblii.

 

Pismo Święte już wcześniej mówi o wznoszeniu człowieka ku górze, choć jeszcze tu na ziemi. I te wznoszenia ku górze na ziemi znajdują swój najpełniejszy wyraz w uniesieniu Chrystusa do nieba. Możemy powiedzieć, że one je zapowiadały i symbolizowały.

 

Peter Leithart zauważył, że Bóg ukształtował Adama z prochu ziemi, tchnął w niego życie i umieścił w Ogrodzie w kraju Eden. Z Księgi Ezechiela 28:13-14 wiemy, że Ogród był zasadzony na górze. Taki sam wniosek możemy wyciągnąć z opisu zawartego w drugim rozdziale Księgi Rodzaju, gdzie czytamy, że przez Ogród przepływała rzeka, która następnie rozdzielała się na cztery rzeki i płynęła do Asyrii, Kusz i Chawili, gdzie było złoto.

 

Historia ludzkości rozpoczęła się więc na górze. Bóg przemawiał do Adama na wzniesieniu. Nawet po upadku, po wypędzeniu Adama i Ewy na wschód, czyli poniżej Ogrodu, wstępowanie ku górze nadal było przeznaczeniem ludzkości. Wstępowanie ku górze symbolicznie oznaczało powrót do Ogrodu, do Bożego Sanktuarium, do Bożej obecności.

Pozostała część Pisma Świętego wiele razy mówi o wznoszeniu się ludzi. Potop wyniósł arkę Noego ponad szczyty gór. Noe – popotopowy Adam – rozpoczął nowy rozdział w dziejach ludzkości na górze Ararat, gdzie zasadził winnicę. Najtrudniejsza próba w życiu Abrahama miała miejsce na górze Moria, na której później Salomon zbuduje Świątynię, co udającym się do niej przypominało powrót do Bożej obecności, wstępowanie do nieba. Salomon zbudował tron z kości słoniowej, na który prowadziło siedem stopni, co stylizowało go na podobieństwo góry.

Wszystkie te góry i wzniesienia przypominały to pierwotne wyniesienie Adama, a nawet w pewnym sensie przywracały je, ponieważ Biblia to historia upadku człowieka i inicjatywy Boga, by przywrócić społeczność.

Te wszystkie wstąpienia ku górze, były zapowiedzią i oczekiwaniem na Ostatniego Adama wyniesionego, ale nie tylko ponad podnóże góry, lecz powyżej szczytu góry, na której Bóg zasadził Ogród – ponad chmury i nieboskłon, aż do prawicy Ojca.

Jezus wstąpił do Nieba jako większy Adam, jako kapłan według porządku Melchizedeka i jako król zasiadający na tronie wyższym niż tron Salomona.

Wniebowstąpienie Jezusa nie było wydarzeniem duchowym. Jezus nie udał się do nieba w duchu, lecz cieleśnie, w tym samym ciele, w którym zmartwychwstał. Udał się tam jako Bóg i człowiek. I pozostaje Bogiem i człowiekiem.

Jak wiemy zmartwychwstanie Jezusa jest zapowiedzią naszego zmartwychwstania, ponieważ jest on nazwany pierworodnym z umarłych. Ale to samo możemy powiedzieć o wniebowstąpieniu, ponieważ Biblia naucza, że on wstąpił, abyśmy i my wstąpili - abyśmy gdzie On jest, i my byli. Sam Jezus powiedział, że idzie do nieba przygotować swoim uczniom miejsce.

na podst. rozważań Petera Leitharta