W naszych kościołach kładziemy nacisk na rodziny silne w Bogu. Jednym z tego przejawów jest praktyka uczestniczenia naszych dzieci w Stole Pańskim. Jest to dość niezwykłe w kościołach protestanckich, a w niektórych środowiskach nawet kontrowersyjne. Dlatego kilka słów wyjaśnienia. Dzieci mają swoje wyjątkowe wyzwania w ich podążaniu za Chrystusem, tak jak my wszyscy. Lecz ich dodatkowym wyzwaniem jest to, że jako grupa są rutynowo traktowani jak duchowo „obcy”. Nawet w kościołach, które chrzczą niemowlęta, częstą praktyką jest wymóg złożenia wiarygodnego wyznania wiary zanim dziecko zostanie dopuszczone do Wieczerzy Pańskiej. Lecz w naszych kościołach, Stół Pański nie jest chroniony przez wyznanie wiary; Stół Pański jest uważany za wyznanie wiary.
To prawda, że małe dzieci jeszcze nie wiedzą jak złożyć to wyznanie; jest to nasze zadanie, aby prowadzić je w wychowaniu i Bożej dyscyplinie, aby nauczyły się to robić. Uczymy je jak składać to wyznanie i robimy to wraz nimi każdego tygodnia. Analogicznie po urodzeniu dziecka należy je zabrać ze szpitala do domu i mówić do niego w jego języku... mimo, że go jeszcze nie znają. To całkiem oczywiste, ale faktem jest, że gdy to robimy, a one z czasem rosną - zaczynają płynnie mówić. Chcemy, aby nasze dzieci dorastały w "mówieniu" do nich podczas Komunii z Chrystusem jako ich ojczystym języku.
Jesteśmy (wszyscy) zbawieni przez dar wiary, od początku do końca, i nie inaczej jest z naszymi dziećmi. Tak jak w przypadku wszystkich członków Kościoła uczestniczących w Komunii, tak i w przypadku dziecka, które dorasta w ten sposób, możliwe jest odwrócenie się od Chrystusa. Kiedy takie smutne wydarzenie ma miejsce, należy je dyscyplinować jak każdego innego członka.
Lecz w międzyczasie apostoł Paweł porównuje całe zgromadzenie do jednego bochenka chleba (1 Kor 10:17). W naszym przekonaniu, wszyscy, którzy są chlebem powinni otrzymywać chleb.
źródło
tłum. Paweł Bartosik
