W poniższym artykule odniosę się do najczęstszych argumentów za istnieniem Słowa Bożego poza Biblią we współczesnych czasach. W Kościele jest obecnie wiele zamieszania w tym temacie, a kolejne "objawienia od Pana" ubrane w pobożną terminologię wiążą sumienia i odwodzą wielu naszych drogich braci w Chrystusie od prostych ścieżek Pańskich.
Jeśli, Drogi Czytelniku, miałbyś pytania odnośnie tego tematu - proszę napisz: bartosik7@gmail.com lub zostaw komentarz.
1. „Współczesne proroctwa mają mniejszą rangę niż te zapisane w Biblii"
Odpowiedź: Autorytet proroctw nie wynikał z tego jak i w jakim czasie były przekazywane, lecz z tego, kto jest ich autorem i źródłem. Jeśli autorem współczesnych
proroctw jest ten sam Duch Święty,
który jest autorem proroctw biblijnych, powinniśmy traktować je jako proroctwa
i od tego samego Ducha, a więc mające
ten sam autorytet.
Druga rzecz: Pismo Św. nigdzie nie naucza,
że istnieje hierarchia natchnionego Słowa (hierarchia proroctw), tak jakby
jedno Słowo Boże miało być mniej ważne i wiążące aniżeli inne. Człowiek Boży
będzie żył każdym Słowem wychodzącym
z ust Bożych (Mt. 4.4). Jeśli ktoś wierzy, iż mamy obecnie słowa pochodzące z
ust Bożych poza Pismem Święym, to
powinniśmy oddzielić je od słów ludzkich (omylnych) i skompletować, aby cały
Kościół karmił się każdym Słowem
wychodzącym z ust Bożych.
2.
„Współczesne proroctwa to proroctwa indywidualne, a nie do całego Kościoła."
Odpowiedź: W dużej mierze odpowiedziałem na ten argument. Można
dodać: Skąd wynika ograniczenie i podział na to, co Bóg może, a czego nie może
przekazać Kościołowi? Co z proroctwami, które były wypowiadane w Kościołach lub
publikowane w czasopismach chrześcijańskich? Czy mamy o nich zapomnieć?
Zlekceważyć po 10, 20 latach? Nie jest to najlepszy sposób obchodzenia się ze
„słowem od Pana".
Niektórzy nasi szczerzy bracia w
Chrystusie sądzą, że nie ma dziś proroctw doktrynalnych,
lecz indywidualne, zaś ewentualne
proroctwa dane Kościołowi nie przekazują nowej doktryny. Jest to jednak bardzo
odważne stwierdzenie, gdyż żaden tekst biblijny nie czyni rozróżnienia na
proroctwa „doktrynalne", „indywidualne", „zbiorowe" itp. i że pewien rodzaj proroctw może mieć miejsce,
podczas gdy inny już nie.
3.
„Współczesne prorokowanie to w istocie mówienie kazań, a nie przekazywanie
natchnionego, pozabiblijnego objawienia."
Odpowiedź: Ten pogląd jest o tyle istotny, że rozpoznaje
wyjątkowość Bożego objawienia danego nam w Piśmie Świętym. Kazania jednakże są
raczej wyjaśnianiem słowa prorockiego
(2 Pt 1.21), nie zaś przekazywaniem nieomylnego Bożego objawienia. Prorok w
przeciwieństwie do mówiącego kazanie ma Biblię
zamkniętą i przemawia z autorytetem
samego Boga przekazując nieomylne Słowo.
Nigdzie w Nowym Testamencie nie czytamy
jakoby proroctwo nowotestamentowe było innego
rodzaju proroctwem niż starotestamentowe. Gdyby prorokowanie w Nowym
Testamencie było zwiastowaniem podczas nabożeństwa, oznaczałoby to, że kobiety
również mogą nauczać w kontekście nabożeństwa, Pismo bowiem mówi: „o czterech
prorokujących córkach Filipa" (Dz.Ap. 21.8-11) oraz o „prorokujących
kobietach" (1 Kor. 11.5). Biblia jednak jednoznacznie uczy, że funkcja
nauczyciela i starszego w Kościele zarezerwowana jest wyłącznie dla mężczyzn:
„Nie pozwalam zaś kobiecie nauczać ani wynosić się nad męża; natomiast powinna zachowywać
się spokojnie" 1 Tm 2.2 (zob. 1 Kor. 14.34; 1 Tm. 3.1-7; Tyt 1.6-7).
Płynie z tego wniosek, że prorokowanie w Kościele to nie nauczanie, lecz
przekazywanie natchnionego, bezbłędnego, autorytatywnego objawienia Bożego.
4.
„Jak możesz Bogu zamykać usta?! Czy Bóg nie może mówić dziś jak chce?"
Odpowiedź: Nie chodzi o to, co Bóg może (Bóg może wszystko, gdy tylko coś zechce!), ale o to co naprawdę pochodzi od Boga. Ciekawe, że powyższe argumenty
zwolenników proroctw również „ograniczają" ich zasięg (np. „proroctwa są
skierowane tylko do jednostek lub lokalnych społeczności, a nie do całego
Kościoła na świecie") lub treść (np. „proroctwa nie mogą przekazywać
czegoś nowego"). Skąd owe ograniczenia? Czy jakiś fragment Biblii mówi na
ten temat?
Nasze wnioski powinny wynikać z tego, co
Bóg powiedział sam o sobie i o Swoim Słowie. Wiara w wystarczalność Pisma nie
jest więc ograniczaniem Boga, ale wiernym trzymaniem się tego, co On sam objawił w Piśmie Świętym na temat
natury i zakresu objawienia. Bóg nie może sam Sobie zaprzeczać.
5.
„Proroctwa są, ale muszą być zgodne z Pismem Świętym."
Odpowiedź: Jednocześnie inni zwolennicy proroctw mówią coś zupełnie
odwrotnego: „Proroctwa nie powinny mówić tego co Biblia, bo po co mówić dwa
razy to samo!" Jeden przykład: Wielu charyzmatycznych braci nie wierzy w
proroctwo typu: „Pan mi powiedział: Módl się ludu mój" uzasadniając, że
przecież sama Biblia zachęca nas do modlitwy, więc cóż to za proroctwo? „Każdy
może je wypowiedzieć" - mówią. Tak więc biorąc pod uwagę owo uzasadnienie
musimy stwierdzić, że proroctwa z zasady powinny wykraczać poza to, co jest napisane (a nie powtarzać tego, co już
mamy w Biblii)! Ciekawe jednak, że sami zwolennicy proroctw dość stanowczo
określają do jakiego miejsca owe
„proroctwa" mogą wykraczać poza Biblię. Mówi się na przykład: „Bóg nie
może (sic!) objawić nowej nauki, np. zgromadzajcie się w każdą środę lub
używajcie kadzidła na nabożeństwach."
Jeśli więc dzisiejsze proroctwo nie może:
- powtarzać tego co Biblia mówi
- wykraczać poza to, co Biblia mówi - to
czego ma dotyczyć i kto o tym
decyduje? Argument o zamykaniu Bogu ust i definiowaniu Boga spada więc na
zwolenników proroctw, gdyż sami definiują i ograniczają to, co Bóg dziś może, a
czego nie może czynić.
6.
„1 List do Koryntian zachęca do prorokowania”.
Odpowiedź:
a) 1 List do Koryntian jest jednym z
wcześniejszych listów Ap. Pawła (ok. 56-57 r.). Apostoł pisał go w czasie, gdy
Bóg wciąż przekazywał swoje natchnione objawienie poprzez proroków (do czasu).
Należy pamiętać, że ówcześni chrześcijanie nie mieli tego przywileju co my
dzisiaj. Nie posiadali kopii Biblii, gdyż niewiele pism Nowego Testamentu
wówczas istniało. Prorokowanie było więc sposobem objawienia prawd wiary w
Kościele chrześcijańskim zanim stało się nim skompletowane Pismo.
b) Skoro proroctwa były przekazywaniem
nieomylnego Słowa Bożego, oczywiste jest, że Paweł reguluje jak mają być
używane podczas publicznych zgromadzeń. Te fragmenty jednak nic nam nie mówią
na temat okresu istnienia proroctw w
Kościele.
c) Prorokowanie pojawia się jedynie we
wczesnych listach Pawłowych: 1 Liście do Tesaloniczan (5.20) - uważanym za najstarsze
pismo Nowego Testamentu (50-51 r.), Liście do Rzymian (1.,6) - powstałym ok.
58- 60 roku oraz wspomnianym 1 Liście do Koryntian
d) W Liście do Efezjan natomiast (z ok.
62-63 r.) czytamy już o fundamencie założonym na apostołach i prorokach (Ef 2.20) i tajemnicy Chrystusowej
objawionej „apostołom i prorokom" (Ef 3.5). W jeszcze późniejszym 1 Liście
do Tymoteusza (ok. 65-66 r.) czytamy, że przepowiednie (prorockie) były uważane
za „dawne": por.1 Tm. 4.14 z 1.18. Natomiast w listach Pawła pisanych przed
jego śmiercią (2 List do Tymoteusza - ok. 67 r., List do Tytusa - ok. 66 r.)
nie ma wzmianki o darze prorokowania prócz miejsc gdzie apostoł wspomina o pismach godnych wiary i pożytecznych ku
poznaniu Bożej woli.
e) Istnieje wiele nakazów biblijnych
uwarunkowanych czasowo. Ciekawym powinno być porównanie niektórych tekstów np.
Łk. 10.4 z Łk. 22.36; Mt. 10.6 z Mt. 28.19 oraz Dz 15.20 z 1 Kor. 8.4,9
f) Pytanie nie brzmi: czy powinniśmy
gasić proroctwa i zabraniać ich, lecz czym
są proroctwa? Czy wypełniły swoją rolę i istnieją dziś? Czy Bóg wciąż
przekazuje nam „Najnowszy Testament" w formie pisanych i wypowiadanych
słów przez współczesnych „proroków”?
g) Pismo mówi, że jednym z celów
nadnaturalnych i cudownych darów Ducha Świętego było potwierdzenie autorytetu
apostołów (co nie znaczy, że jedynie apostołowie wypowiadali proroctwa): „To
jakże my ujdziemy cało, jeżeli zlekceważymy tak wielkie zbawienie? Najpierw
było ono zwiastowane przez Pana, potem potwierdzone nam przez tych, którzy
słyszeli, A Bóg poręczył je również
znakami i cudami, i różnorodnymi niezwykłymi czynami oraz darami Ducha Świętego według swojej woli. (Hbr. 2.3-4 -
kontekst mówi o nadnaturalnych darach duchowych). „Znamiona potwierdzające
godność apostoła wystąpiły wśród was we wszelakiej cierpliwości, w znakach,
cudach i przejawach mocy". (2 Kor. 12.12).
7.
Istnienie fałszywych proroctw dowodzi istnienia prawdziwych.
Odpowiedź: Istnienie falsyfikatów dowodzi tego, że istnieje gdzieś
oryginał. W zasadzie w pełni można się zgodzić z tym stwierdzeniem. Należy jednak
dodać, że istnienie podróbek nie oznacza, że oryginał powstał w tym samym czasie,
co one. Fałszywi prorocy w Starym Testamentu pojawiali się nie tylko w okresie
służby prawdziwych proroków. Fałszywi mesjasze przyszli na świat niekoniecznie
w okresie życia na ziemi prawdziwego Mesjasza. Zatem, owszem falsyfikaty
dowodzą istnienia oryginału, lecz nie dowodzi to istnienia pozabiblijnych
proroctw we współczesnych czasach.
8.
„Biblia naucza, że mamy rozsądzać proroków, a nie twierdzić, że ich nie
ma."
Odpowiedź: Na poparcie cytowany jest 1 Koryntian 14.29-30: „A co do proroków, to niech mówią dwaj albo
trzej, a inni niech osądzają; lecz jeśliby ktoś inny z siedzących otrzymał
objawienie, pierwszy niech milczy". Zauważmy, że nigdy w Starym
Testamencie lud Boży nie miał rozsądzać słów proroków, lecz w pokorze miał podążać
za nimi (gdyż są Słowami Pana).
Kontekst słów apostoła Pawła mówi raczej o
rozsadzaniu mówiących przez innych
proroków (by ci rozsądzili, czy głoszący jest w rzeczywistości prorokiem). Tak
działo się w Starym Testamencie, gdy prawdziwi prorocy ujawniali fałszywych
proroków i ich zwodnicze słowa. To zadanie nie należało do odpowiedzialności całego
ludu. Wedle jakich kryteriów mieliby to czynić, skoro proroctwo z natury wykraczało poza to, co jest napisane? 1
Koryntian 14.29-30 jest wezwaniem do proroków,
a nie do wszystkich chrześcijan w korynckim Kościele.
Prorocy w Koryncie mieli zaś rozróżniać
nie to, co przyjąć ze słów mówiących, ale samych mówiących: czy są prorokami Pana. Sąd musiał być, ale nie
słów, lecz ludzi. I dokonany nie
przez cały Kościół, lecz przez obecnych proroków.
9.
„Bóg nie zamilkł. Wciąż działa i przemawia do nas!”
Pełna zgoda. Nie oznacza to jednak, że
zawsze działa i przemawia w ten sam sposób. Był okres 400 lat, kiedy Bóg nie
posyłał proroków w Izraelu. Mimo to wciąż był Bogiem żywym, który działa i
przemawia. Jako chrześcijanie wierzymy w Boga żywego, w Boga przemawiającego. Każdy
zachód słońca, każde nienarodzone dziecko, każda dłoń, każdy liść i płatek
śniegu są Bożym podpisem, Bożym przemawianiem i objawieniem Jego mądrości,
dobroci. Musimy jednak rozróżnić Boże przemawianie poprzez stworzenie,
opatrzność, okoliczności, sytuacje życiowe od natchnionego, autorytatywnego,
bezbłędnego Słowa od Pana, którym jest tylko
Biblia i cała Biblia.
10.
„Bóg daje proroctwa, aby przekonać niewierzących, że wciąż jest żywy i pomóc im
w nawróceniu."
Czy Pismo mówi, że celem proroctw jest
przekonywanie niewierzących? Czytamy wręcz coś zupełnie przeciwnego: „A gdy się
tłumy zbierały, zaczął mówić: Pokolenie to jest pokoleniem złym; znaku szuka,
ale inny znak nie będzie mu dany, jak tylko znak Jonasza" (Łk 11.29).
„Przeto mówienie językami, to znak nie dla wierzących, ale dla niewierzących, a
proroctwo nie dla niewierzących, ale dla wierzących." (1 Kor 14.22). W Dz.
Ap. 28.3-5 czytamy o niechrześcijanach, którzy zinterpretowali nadzwyczajne
zjawisko w zupełnie błędny sposób. Proroctwa nie są sposobem przekonywania
niewierzących ludzi. Pan Jezus mówił, że o ile Pismo nie przekona człowieka -
nic nie jest w stanie go przekonać (Łk 16.31).
11.
„Jeśli nie ma obecnie proroctw poza Biblią, wówczas czym było to, co mnie
spotkało? Chcesz zaprzeczyć mojemu (lub cudzemu) doświadczeniu?"
Jest to prawdopodobnie najpopularniejszy
argument. Ciekawe jednak, że najczęściej spotykany rodzaj argumentacji za
istnieniem w dzisiejszych czasach pozabiblijnych objawień (proroctw, snów,
języków, wizji) nie wynika z samego Pisma, lecz z doświadczenia! Jak więc mamy
na to odpowiedzieć?
a)Nie mamy obowiązku ani
odpowiedzialności, by odpowiadać co to było, jeśli nie braliśmy w czymś
udziału. Nie było nas tam. Nie jesteśmy Bogiem. Nie wiemy co się wydarzyło i
jakie było tego źródło. Mamy odpowiedzialność, aby mówić to, co jest w Słowie Bożym i podążać za nim (1 Pt 4.11).
To wszystko. Nie spoczywa na nikim z nas obowiązek, by wyjaśniać wszelkie
nadnaturalne doświadczenia (nie mówiąc już o ich autentyczności) w życiu ludzi.
Źródeł ludzkich doświadczeń może być wiele. Samo doświadczenie nie mówi jeszcze
wszystkiego (Mt. 7.22-23; 2 Kor 11.13-15). Czym było to, czego doświadczyłeś? Nie
mam pojęcia.
b) Na podstawie Pisma Świętego mamy prawo
założyć, że cokolwiek wydarzyło się w życiu danej osoby, nie było to proroctwo
w biblijnym znaczeniu (gdyż dzieło natchnionego
objawienia podobnie jak dzieło odkupienia zostało zakończone), co nie oznacza,
że kwestionujemy doświadczenie. Nie musimy jechać do Izraela, gdy ktoś nam
opowie historię o sensacyjnie odkrytej czaszce Jezusa. Nie spoczywa na nas
obowiązek, by odpowiadać na pytanie: jeśli to nie czaszka Jezusa, to czyja?
Możemy jednak na podstawie Pisma z pewnością wiedzieć, że cokolwiek odkopali
archeolodzy, to nie były to kości
Chrystusa, gdyż Pismo Święte mówi, że Syn Boży odszedł do chwały Ojca, skąd
obecnie króluje.
c) Nigdy nie słyszałem opowiadanego snu
lub konkretnego proroctwa, które zostało nazwane Słowem Bożym (pewnym i
spolegliwym) zanim się wypełniło.
Zawsze pewne przeżycia i doświadczenia wynosi się do rangi głosu od Pana po
fakcie ich „wypełnienia" (myląc je z opatrznościowym działaniem Boga).
d) Treścią naszej wiary nie powinny być
przeżycia innych chrześcijan, lecz Chrystus mówiący do nas przez słowa Pisma
Świętego.
12.
„Współczesne proroctwa to wypełnienie tekstu z księgi Joela 3.1-3. Są one
znakiem, że żyjemy w „czasach ostatecznych", kiedy Bóg wylewa swojego
Ducha w szczególny sposób."
Zauważmy dwie rzeczy, o których uczy nas
Pismo Święte:
a) „Czasy ostateczne" rozpoczęły się
od wcielenia Chrystusa: „Wprawdzie był On na to przeznaczony już przed
założeniem świata, ale objawiony został dopiero w czasach ostatnich ze względu
na was" ( 1 Pt 1.20). „Ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez
Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat
stworzył." ( Hbr. 1.2). Tak więc w biblijnym słowniku ów termin nie odnosi
się do dni, tygodni, miesięcy, kilku lat poprzedzających powtórne przyjście
Chrystusa, ale do okresu pomiędzy pierwszym, a drugim przyjściem Syna Bożego.
b) Zasadą, którą stosuje się przy
interpretacji tekstu biblijnego jest to, że Pismo interpretuje Pismo. W Nowym
Testamencie mamy wyjaśnienie i wypełnienie słów proroka Joela. Przynajmniej w
taki sposób potraktował je Piotr, którego słowa są dla nas wiążące (stoi za
nimi autorytet Boga). Piotr cytuje proroka Joela w Dniu Pięćdziesiątnicy mówiąc
do zgromadzonych, że na ich oczach
wypełnia się to proroctwo: „Ale tutaj
jest to, co było zapowiedziane przez proroka Joela (...)" (Dz.Ap. 2.16).
Tak więc Joelowa zapowiedź nadzwyczajnego wylania Ducha Św. wypełniła się w
Dniu Zielonych Świąt, kiedy Duch Świety zstąpił, napełniając zebranych. Od
tamtej pory Duch Święty jest „domownikiem" w Kościele i każdy
chrześcijanin ma w Nim udział. Nic w tekście nie wskazuje na fakt, że mamy
wyczekiwać spełnienia owego proroctwa w
przyszłości.
ZAKOŃCZENIE
Wierząc w Sola Scriptura będziemy wolni
od wszelkiej tyranii. Jakże często dziś słyszymy o „wolnym uwielbieniu",
„otwartości na głos Boga" i o „ wolności w życiu chrześcijańskim".
Jednocześnie wielu naszych szczerych Braci nigdy nie doświadczyło wolności
kroczenia jedynie za Chrystusem mówiącym przez Pismo Święte! Jakże wielu ludzi
mówiących o wolnym uwielbieniu i wolności chrześcijańskiej słyszy lub mówi: „Musisz
zrobić to lub tamto, gdyż Pan mi to
powiedział.", dając się zniewolić lub zniewalając innych czymś, co nie
ma nic wspólnego z wolnością Chrystusową i słowami Biblii. Tam gdzie Pismo
milczy, tam i my powinniśmy zamilknąć. Tam gdzie Pismo daje nam wolność, tam nikt
nie powinien nam jej odbierać budując własny autorytet roszczeniami o jego
Bożym pochodzeniu. Pismo milczy na temat tego gdzie mam zamieszkać, gdzie mamy
się spotykać na nabożeństwie, w którym sklepie mam kupić meble lub ile powinienem
mieć dzieci. Daje natomiast ogólne pouczenia, którymi mam się kierować przy
podejmowaniu dojrzałych decyzji i dodaje: „Drogoście
kupieni; nie stawajcie się niewolnikami ludzi" (1 Kor 7.23).
Celem objawienia, które Bóg nam dał jest
osobiste poznanie Chrystusa który jest „Amen" wszystkich proroctw i
obietnic w Starym Testamencie (2 Kor 1.20). Koniec dzieła zbawienia oznacza
koniec dzieła objawienia. Koniec objawienia nie oznacza jednak końca działania
Ducha Świętego! Duch jest aktywny i działa poprzez Słowo. On wprowadza nas w
zrozumienie Słowa, On prowadzi nas poprzez Słowo do Syna (Jn. 16.14).
Duch Święty nie przemawia w Kościele i
nie prowadzi Kościoła w oderwaniu od Słowa. Dzięki Niemu ludzie zostają
wprowadzeni do Bożego Królestwa. Wielkim błędem byłoby twierdzenie, że jeśli
Duch nie daje dziś nowych objawień, to nie działa i jest nieobecny w naszym
życiu. Wręcz przeciwnie. Potwierdza to świadectwo Pisma, historii oraz
duchowych przebudzeń. Potwierdza to również fakt nowego narodzenia milionów
ludzi na całym świecie. Odrodzenie każdego człowieka jest nadprzyrodzonym
dziełem Ducha Świętego.
Kiedy więc mówimy, że kanon jest
zamknięty to nie tylko oznacza, że nie można do niego nic wkleić, ale także, że
poza owym kanonem nie ma natchnionego,
bezbłędnego objawienia Bożego Słowa. Wierząc w wystarczalność Pisma będziemy
prawdziwie wolni w Panu. Wolni, by iść tylko za tym, co mówi Pasterz w swoim
Słowie. Pozwólmy, by to sam Chrystus panował nad naszym sumieniem. Rozkoszujmy
się Słowem i nie pozwólmy, by cokolwiek innego, jakiekolwiek domniemane
objawienie zajęło miejsce Biblii lub stanęło obok niej w naszym życiu wyznaczając kierunek podejmowanych
decyzji.
Pan Jezus powiedział: „Owce moje głosu
mojego słuchają i Ja znam je, a one idą za mną." (Jn. 10.27). Owca
Chrystusa nie zna głosu obcych. Potrafi rozpoznać głos Pasterza i idzie jedynie za nim. Bądźmy więc owcami,
które idą tylko za głosem Pasterza – Jezusa Chrystusa mówiącego do nas w
natchniony, bezbłędny sposób wyłącznie poprzez słowa Pisma Świętego.
PS. Więcej wpisów na ten temat znajdziesz w dziale CHARYZMATYZM na tym blogu.
