Wieczerza Pańska jako nieodłączny element nabożeństwa w Dzień Pański ma podobny charakter (Dz 20,7). Tak jak wszystko podczas niedzielnego nabożeństwa jest ona również schematem naszej codzienności. Uczy nas życia we wdzięczności Bogu (z gr. eucharistia – dziękczynienie, wdzięczność). Wskazuje również na fakt, że każdego dnia krzyż Chrystusa powinien stanowić centrum naszej wiary i życiowych decyzji. Każdego dnia powinniśmy, tak jak czynimy to spożywając chleb i wino, karmić się Chrystusem, aby duchowo żyć. Można mówić o wielu aspektach, w których komunia ustanawia schematy naszego życia. W tym artykule chciałbym skupić się na jednym aspekcie Wieczerzy Pańskiej, myślę, że dość pomijanym, a mianowicie jej roli jako posiłku.
Wieczerza Pańska jest sakramentalnym posiłkiem Nowego Przymierza. Podkreślając sakramentalność komunii, dość często jesteśmy narażeni na ignorowanie faktu, że jest ona także posiłkiem („Bierzcie, jedzcie, to jest ciało moje”, Mt 26,26).
Peter Leithart powiedział: „Opuściliśmy Eden, bo źle jedliśmy”. Wielu chrześcijan w Koryncie zachorowało lub pomarło, ponieważ źle jedli (1 Kor 11,29-30). Biblia uczy, że są grzechy związane z jedzeniem i piciem. Oczywiście komunia nie jest zwykłym posiłkiem, lecz duchowym stąd też niesie ze sobą duchowe konsekwencje (błogosławieństwo lub przekleństwo).
Stół Pański jest centralnym posiłkiem w ciągu tygodnia, który jednocześnie jest modelowy dla naszej postawy podczas wspólnego jedzenia i picia przy domowym stole. Ponieważ jedzenie i picie są według Pisma duchowymi czynnościami, nie powinno nas dziwić, że Biblia poucza nas, w jaki sposób powinniśmy zasiadać do wspólnego stołu w naszych domach.
Czego więc uczy nas Wieczerza Pańska na temat spożywania codziennych posiłków?
1. Wieczerza przypomina o Bożej dobroci. Ponieważ Bóg jest dobry, dlatego karmi nas duchowo poprzez chleb i wino. Peter Leithart stwierdził, że Wieczerza Pańska to jeden z głównych darów od Boga. Również codzienne jedzenie wyraża ową prawdę o Bogu. Już w Księdze Rodzaju 1,29 Bóg powiedział: „Daję wam wszelką roślinę”. Po potopie Bóg dał Noemu mięso do jedzenia (Rdz 9,3), również na pustyni Bóg udziela daru jedzenia. Ziemia Obiecana to ziemia miodem i mlekiem płynąca. Bóg zaopatruje w jedzenie również proroków (np. Eliasza).
Stół Pański skupia w sobie Bożą dobroć związaną z udzielaniem jedzenia. Jest on głównym darem, najważniejszym posiłkiem od Boga. Bóg udziela nam hojnie wszystkiego, czego potrzebujemy do życia. Tak jak duchowe środki łaski (Słowo i sakramenty) podtrzymują nasze duchowe zdrowie i życie, podobnie Bóg poprzez fizyczny pokarm podtrzymuje nasze doczesne życie.
2. Wieczerza uczy nas prawd duchowych. W Komunii Bóg mówi o Ewangelii, która jest dla nas życiem. Dzięki niej możemy pogłębiać zrozumienie odkupienia i zbawienia. W podobny sposób Bóg dał nam jedzenie, byśmy lepiej rozumieli prawdy duchowe. Oto kilka przykładów: (1) Bóg nasyca nasze ciała – obraz tego, że Bóg nasyca nasze dusze. (2) Jedzenie jest naszym fizycznym pokarmem – obraz Chrystusa (i Jego Słowa), który jest naszym duchowym posileniem. (3) Fizyczne pożywienie – obraz pożywienia, którym dla chrześcijanina jest czynienie woli Ojca. (4) Ekscytacja smakami – obraz ekscytacji duchową więzią z Bogiem.
3. Wieczerza uczy o Bożej hojności i różnorodności Bożego świata. Bóg dał nam to, co najlepsze – Swego Syna. Dlatego podczas Wieczerzy chleb i wino również powinny być jak najlepsze w smaku. Nie jak najtańsze, nie jak najpraktyczniejsze, ale po prostu smaczne. Nie jesteśmy gnostykami ani dualistami, dla których liczy się tylko duch. Jezus nie dał się skusić, by zamienić chleb w kamień, a wodę przemienił w wino, nie na odwrót. Bóg wzmacnia nasze dusze poprzez fizyczne rzeczy. Oczywiście ma to przełożenie na sposób przyrządzania codziennych potraw, które również powinny być smaczne. Zarówno wystrój stołu i miejsca posiłków, jak i to, co jemy, nie jest bez znaczenia. Nudne, niesmaczne jedzenie (i picie) nie wyrażają różnorodności i piękna Bożego świata i naszej więzi z Nim.
4. Chrystus jest obecny podczas Wieczerzy. Podobnie rzecz się ma z codziennym posiłkiem. Oczywiście w Wieczerzy Pańskiej Chrystus jest obecny w szczególny sposób pośród swojego Ludu. Podczas nabożeństwa Zbawiciel zasiada z nami przy Stole, rozdzielając chleb i wino swoim uczniom (tak jak czynił to podczas ustanowienia). Poprzez fizyczny chleb i wino karmi nas Sobą samym (swoim ciałem i krwią). Dlatego nie jest obojętne to, w jaki sposób spożywamy Wieczerzę. Również podczas codziennych posiłków Bóg patrzy, jak jemy. Chrześcijańscy rodzice często przypominają o tym dzieciom. Sami jednak powinni pamiętać o tej prawdzie. Nasze zachowanie przy stole odzwierciedla nasz stosunek do Boga. Nasz stosunek do Bożych dobrodziejstw, które spożywamy, ukazuje, na ile mamy wdzięczne serce.
5. Wieczerza jest posiłkiem wspólnoty kościoła. Paweł mówi, że jeden chleb jest obrazem społeczności jednego Ciała. Dlatego też posiłki powinniśmy spożywać wspólnie. W posiłkach tak jak w Wieczerzy nie chodzi tylko wyłącznie o mechanizm zaspokajania głodu bez szerszego kontekstu. Paweł zarzuca Koryntianom indywidualistyczne podejście do spożywania Wieczerzy (1 Kor 11,21-22). Ich grzech polegał na „nie rozróżnianiu Ciała Pańskiego”, którym jest kościół (1 Kor 11,29). Jedzenie i picie nie powinny być „tankowaniem w samotności”, lecz wyrazem wspólnoty. Wspólny posiłek zarówno w domu, jak i liturgiczny posiłek w kościele jest rodzinnym wydarzeniem.
6. Wieczerzy towarzyszy Słowo Boże. Przed łamaniem chleba czytamy na nabożeństwie Słowo Boże. Dobrze jest czytać Pismo przed głównym posiłkiem, szczególnie w niedzielę. Spożywanie posiłku ma więc w sobie aspekt „liturgiczny”. Stąd też towarzyszy mu nie tylko czytanie Pisma, lecz również modlitwa (lub śpiew).
7. Wieczerzy towarzyszy modlitwa. Przed Wieczerzą modlimy się. Powinniśmy także to czynić przed posiłkami, dziękując Bogu za Jego opatrzność i dobrodziejstwa. Brak modlitwy przez Wieczerzą i przed posiłkami to przejaw niezależności od Boga i braku wdzięczności za Jego dary.
8. Wieczerza Pańska jest radosną ucztą, nie zaś stypą. Jej nastrój, pieśni i nasza postawa powinny wyrażać radość i wdzięczność, nie zaś smutek i żal.
9. Podczas Komunii wspominamy i ogłaszamy śmierć Pańską nie poprzez grobową introspekcję, lecz poprzez radosne, wdzięczne świętowanie we wspólnocie. Podczas wspólnych posiłków nie klękamy przy stole, nie zamykamy oczu, nie zatapiamy się we własne myśli. Nie czyńmy tego również podczas Wieczerzy Pańskiej. Wieczerza to sakramentalna uczta, posiłek od Chrystusa. Dlatego usiądźmy, odpocznijmy w Jego dziele, cieszmy się zbawieniem mając oczy otwarte na innych.
