Predestynacji naucza nie tylko Pismo Święte. Należy ona również do świadectw:
- ojców apostolskich (Klemens Rzymski, Ignacy Antiocheński, Orygenes),
- doktorów i teologów Kościoła Powszechnego (np. Św. Augustyn, Św. Prosper z Akwitanii, Św. Tomasz z Akwinu, Gotszalk z Fuldy, Cezary z Arles, Św. Izydor z Sewilli, Św. Anzelm z Canterbury),
- biskupów (bp Fulgencjusz, bp Sozym, bp Celestyn, Bernard z Clairvaux,), - prezbiterów (Beda Czcigodny)
- orzeczeń Synodów
XVI-wieczni reformatorzy nie wymyślili więc nic nowego. Byli wierni Słowu i historycznemu świadectwu Kościoła. Ich wystąpienia dotyczyły m.in. obrony i przywrócenia ortodoksji w powyższej kwestii przeciwko herezji semi-pelagiańskiej, która panoszyła i wciaż panoszy się w Kościele Chrystusa. Nowinkarzami byli i są ci, którzy odcinają się świadectwa Pisma, którego nauczanie zostało wyrażone w historycznej ortodoksji i świadectwie Kościoła.
Zainteresowanych świadectwem Kościoła w temacie predestynacji (od czasów ojców i doktorów Kościoła do reformacji) polecam dzieła:
- Fulgencjusz - biskup Ruspe - "O prawdzie predestynacji i łaski Bożej"
- Święty Augustyn - doktor Kościoła i biskup Hipony - "Traktaty o łasce"
- Święty Prosper z Akwitanii - teolog, sekretarz papieża Leona Wielkiego - "W obronie Augustyna", "O łase Bożej i wolnej woli"
- Święty Tomasz z Akwinu - "Komentarz do Listu do Rzymian" oraz "Suma Teologiczna"
- Orzeczenia Synodów w Kartginie (411), Jerozolimie (415), Milewe (416), II Synodu w Kargainie (418), Soboru Powszechnego w Efezje (431) i II Synodu w Orange (529), które to przyjęły stanowisko augustiańskie jako oficjalnie obowiązujące w Kościele, odrzucając tym samym herezję Pelagiusza.
- Św. Anzelm z Canterbury - "O wolnej woli"
- Marcin Luter - "O niewolnej woli"
- Jan Kalwin - "Nauki chrześcijańskiej religii"
- wszystkie konfesje reformacji: luterańska Formuła Zgody (1577), anglikańskie 39 Artykułów (1563)., luterańsko-reformowane Drugie Wyznanie Helweckie (1562), Konfesja Sandomierska (1570), reformowane Westminsterskie Wyznanie Wiary (1646) i Kanony z Dortrechtu (1618-1619).
Czas, by zarówno katolicy, jak i współcześni anty-historyczni, anty-teologiczni, anty-liturgiczni, anty-sakramentalni protestanci wrócili do korzeni wiary, szanując mądrość i bogactwo teologiczne Kościoła Powszechnego z przeciągu ponad 2000 lat.